என் உள்ளம் கவர்ந்த பாரதியாரின் கவிதை

 

தேடிச் சோறுநிதந் தின்று - பல
சின்னஞ் சிறுகதைகள் பேசி - மனம்
வாடித் துன்பமிக உழன்று - பிறர்
வாடப் பலசெயல்கள் செய்து - நரை
கூடிக் கிழப்பருவ மெய்தி - கொடுங்
கூற்றுக் கிரையெனப்பின் மாயும் - பல
வேடிக்கை மனிதரைப் போலே - நான்
வீழ்வே னென்று நினைத் தாயோ?

நின்னைச் சிலவரங்கள் கேட்பேன் - அவை
நேரே இன்றெனக்குத் தருவாய் - என்றன்
முன்னைத் தீயவினைப் பயன்கள் - இன்னும்
மூளா தழிந்திடுதல் வேண்டும் - இனி
என்னைப் புதியவுயி ராக்கி - எனக்
கேதுங் கவலையறச் செய்து - மதி
தன்னை மிகத்தெளிவு செய்து - என்றும்
சந்தோஷங் கொண்டிருக்கச் செய்வாய்...

In this poem, the Revolutionary poet,  Bharathi asks the All-powerful God some boons to purify his spirits in order to achieve the ultimate happiness. The first stanza opens up with his mind's confused state on seeing the people who suffer from their own thoughts and give agony through their wretched acts. The people indulge in base things and continue to be in distress in their whole life-cycle. This continues till their death. The poet likes to find a solution for the mundane miseries.

The act of consuming food ,

For the body's sake continues,

yet no food for thought.

Giving too much time for meager gossips,

The mind gets numb with agony.

Still offer sufferings to others, 

Through our wretched acts.

This form gets old and dies one day...

My dear God, Do you think

My life too will sink , 

vague and vain?

like these petty creatures?

I ask you some boons 

Bestow me those  soon

Destroy all the evil karmas from my past.

It should not grow and last 

Restore me with a life new!

Demolish all my sorrows.

Keep my mind pure and

Give me the ultimate Happiness!