Poetry.

Poetry is the spontaneous overflow of powerful feelings that takes its origin from emotions recollected in tranquility -William Wordsworth.

Thoughtful one

Read from one of my friend's whatsapp message 

 *Brazilian poet Mário de Andrade*

       "My Soul Is In A Hurry*

I counted my years and realized that I have less time to live than the time I have lived so far.

I have more past than future.

I feel like that boy who had a bowl of cherries. At first, he gobbled them, but when he realized there were only few left, he began to taste them intensely.

I no longer have time to deal with mediocrity.

I do not want to be in meetings where flamed egos parade.

I am bothered by the envious, who seek to discredit the most able, to usurp their places, coveting their seats, talent, achievements and luck.

I do not have time for endless conversations,

useless discussions about the lives of others who are not part of mine.

I no longer have the time to handle or manage the sensitivities of people who, despite their chronological age, are immature.

I hate to confront those who struggle for power, and those who do not debate the content, just the labels. 

My time has become scarce to debate labels. I want the inner essence.

My soul is in a hurry. 

Not many cherries in my bowl. 

I want to live close to people who are "human" - humans who laugh at their own weaknesses; and away from those became smug and overconfident with their triumphs, and away from those filled with self-importance.

The essentials are what make life worthwhile. And for me, the essentials are more than enough!

Yes, I’m in a hurry. I’m in a hurry to live with the intensity that only maturity can give.

I do not intend to waste any of the remaining cherries.

I am sure they will be exquisite, much more than those eaten so far.

My goal is to reach the end satisfied and at peace with my loved ones, and my conscience.

As said by Confucius: “We have two lives. 

The second begins when you realize you only have one.

அவள் அப்படி ஒன்றும் அழகில்லை

 அவள் அப்படி ஒன்றும் அழகில்லை - இந்த பாடலை "அங்காடித்  தெரு" என்னும் திரைப்படத்தில் கேட்டிருப்பீர்கள். திரைப்பாடல்களில் எப்பொழுதும், தன்னுடைய காதலியை தேவதை எனவும், பேரழகியாகவும்  வர்ணிப்பார்கள். இப்பாடல் அப்படி இல்லாமல்,  காதலியை எதார்த்தமாக, மிகை இல்லாமல், எளிமையாய், இயல்பாய், தென்றல் வருடிச்செல்வது போல அருமையாய் அறிமுகப்படுத்தி இருப்பார்கள். இப்பாடல் கேட்கும் பொழுதெல்லாம், ஷேக்ஸ்பியரின் ஒரு கவிதை நினைவின் அடுக்குகளில் விரியும். இதோ அந்த கவிதை உங்களுக்காக! கடைசி இரு வரிகள் அன்பின் ஆழத்தை வெளிப்படுத்தி அழகாய் முடிகிறது.

Shakespeare's Sonnet- 130

My mistress' eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips' red;
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damasked, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak, yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go;
My mistress when she walks treads on the ground.
     And yet, by heaven, I think my love as rare
     As any she belied with false compare.

இனியா

சேலத்து மாங்கனியாய் ,

தித்திக்கும்  இவள் பெயர்!

பழமையான இந்தியப் பூர்வக்குடியின்,

புதுமையான அமெரிக்கப் பேத்தி!

வெள்ளை சிரிப்பிலிவள்,

கொள்ளை அழகு!

இல்லத்தின் தலைமகளாம்!

கலைமகளின் செல்லமகளாம்!

நுனிநாக்கு ஆங்கிலத்துடன்,

தாய் மொழியாம் சௌராஷ்டிரமும்,

தமிழும், பிற மொழிகளும்,

பழகும் இனிய தேன்மொழியாம்!

அன்னையிடமிருந்து இவளுக்கு வாய்த்தது,

வாய்ப்பாட்டும், இனிய பேச்சும் மற்றும் 

வாசிக்கும் பழக்கமும்!

தந்தை இவளுக்கு அளித்ததோ ,

அரவணைக்கும் குணமும் , 

சபையில் முன் நிற்கும் பண்பும்!

அம்மாவுக்கு பிடித்த உணவு சமைத்து,

ஆச்சரியப்படுத்தும் குட்டி இன்சுவையரசி!

விசாலமான அறிவினைக் கொண்டு,

நாளைய உலகின் தாழ் திறந்திடும்,

எங்கள் வீட்டின்  இளவரசி!

குட்டி தங்கைகளுக்கும், தம்பிகளுக்கும்,

கைபிடித்து வழிநடத்தும்,

அன்பிற்கினிய இனியா அக்கா!

அக்னி குட்டி

அக்னீஸ்வரர் அருளால்,

எங்கள் அன்பில் உதித்தவன்!

நற்பண்புகள் உடையவன்!

சண்டையும் போடுவான்,

அன்பையும் பொழிவான் !

வெண்டைக்காய் பிரியன்!

உருளைக்கிழங்கின் ரசிகன்!

சோளக்கருதின்  அடிமை!

கடலைக்கு ஏங்கும் பித்தன்!

நெய்யும், பருப்பும், தயிரும்,

கொஞ்சம் சாதமும் இருந்தால்,

சந்தோஷம் இவனுக்கு!

குறும்புகள் பல செய்து,

அப்பாவிடம் அடி வாங்குவான்.

கோபம் வருகையில்,

நான் தான்  அகப்படுவேன்.

நானும் கோபம் கொண்டால்,

வாடும் இவன் பால் முகம்.

என்னை திசைதிருப்பி,

நகைச்சுவையாய் பேசி,

சிரிக்க வைப்பது   திறமை.

சுரபி அக்காவின் குட்டிக்  குறும்பன்.

யாராவது மிட்டாய் கொடுத்தால்,

அக்காவிற்கும் கேட்டு வாங்கும் சமர்த்தன்!

என்னைக் காட்டும் கண்ணாடியாய்,

நான் சிரித்தால் மகிழ்வான்.

நான் அழுதால் தானும் அழுவான்.

இவன் வெள்ளந்தி சிரிப்பில்,

மறக்கின்றேன் என் கவலைகளை.

இவனுடைய சிறிய உலகில்,

இவனது அன்பில் இளைப்பாற,

எனக்கு ஒரு அழகிய இடம்.

இது என் அக்னி குட்டியின்,

அருகாமை தரும் இதம்.

Mistakes

I wonder where I made it?

Neither found its head

Nor its tail.

I regret as I fail.

my vision gets narrow,

when my soul immerses in  sorrow.

my heart goes towards people,

whom I feel so dear!

But they are so feeble,

To lean towards penny they bear...

let me think clear...

wiping out all shadows...

now feel my-self  cheer...

I have my own meadows,

fruitful and peaceful near!

we all tend to find mistakes...

we all fall prey mistaken...

can rectify my known ones...

how can I ? for the unknown ones?

Iam lost in the darkness of delusion.

Bring me back to true light of sun.

My favourite lines from Shakespeare's "As you like it"

 

“Sweet are the uses of adversity,
Which, like the toad, ugly and venomous,
Wears yet a precious jewel in his head;
And this our life, exempt from public haunt,
Finds tongues in trees, books in the running brooks,
Sermons in stones, and good in every thing.”

வார்த்தைகள்

வார்த்தைகளை பூப்போல கோர்த்து,

புன்னகை கொஞ்சம் சேர்த்து,

பேசிச் செல்கின்றார் சிலர்...

கோபத்தில் காரம் பூசி,

அனலும் கொஞ்சம் மூட்டி,

சுட்டுச் செல்கின்றார் சிலர்...

வாழைப் பழத்தில்,

ஊசி ஏற்றினார் போல,

விட்டு செல்கின்றனர்  சிலர்...

தேள் வந்து கொட்டினார் போல,

எதிர்பாராத நேரத்தில்,

கொட்டிச் செல்கின்றனர்  சிலர்...

வீணாய் புகுந்து குழப்பும் சிலர் வன்மொழி.

தேனாய் இனிக்கும் சிலரின்  வாய்மொழி.

வேம்பாய் கசக்கும் சிலரின் பொய்மொழி.

அமைதியை நல்கும் சிலரின்  பொன்மொழி!

வாய்க்கு நல்லதாய் வார்த்தைகள் வாய்த்தால்,

வாய்க்கும் நல்  வாழ்க்கை!

சொல்லும் ஒவ்வொரு சொல்லும்,

சொல்லும் அவரவர் குணம்  பற்றி...

ஒற்றைச்சொல் வானம் ஏற்றி அழகு பார்க்கும்.

ஒற்றைச்சொல் பாழ் குழியில் தள்ளி பாடமும் புகட்டும்.

கனிவான வார்த்தைகள் கல்லையும் கனியாக்கும்..

தடித்த வார்த்தைகள் கனியையும் கல்லாகும்.

வெல்வதும், வீழ்வதும்  வார்த்தைகளால்...

எங்கும் சொல்வோம் தேர்ந்த சொற்களை,

எண்ணக் கசடுகள் தீர வடிகட்டி!

வார்த்தைகளை குவிக்காமல்,

கவனத்தை ஆழமாய் குவித்து ,

குறைவாய் பேசி நிறைவாய் வாழ்வோம்,

வார்த்தைகளின் கைகளை மெதுவாய் பற்றி!

நினைவின் சிறகேறி ஒரு பயணம்.

ஒரு காலத்தில் தினமும் பேருந்து பயணம்.

காலையில் மெல்லிசையுடன்...

மாலையில் இரைச்சலுடன்...

பொழுது புலரும் பொழுது,

ராணியை போல அமர்ந்திருப்பேன்!

மாலை வீடு திரும்பும் வேளைகளில்,

சேவகன் போல நின்றபடியே பயணம்.

என்றைக்காவது  வாய்க்கும்  ஜன்னல் ஓர சீட்டு!

பரபரப்புடன் தொடங்கும் என்  பயணங்களில் ,

மூச்சிரைக்க ஓடி வரும் என்னை,

தென்றல் வருடி ஆசுவாசப்படுத்தும்...

வயல்களும், மலைகளும், குளங்களும்,

ஆலமர ஊஞ்சலாடும்  கிராமத்து சிறார்களும்,

இருளும் ஒளியும் குழைத்த  ஓவியங்களாய் கடந்து செல்லும்!

கிழக்குதிக்கும் சுடர் காணும் பேறு பெறுவேன்!

கருணைக் கதிர் பட்டு அமைதி கொள்வேன்!

அன்பின் கரங்கள் விரிய,

பூக்காரிகளின், பழக்காரிகளின் கூடைகள்,

நிரம்பிய  அந்த அதிகாலை பயணம் மிகப்பிடிக்கும்!

நான் முதலில் ஏறினால், அவர்களுக்கு சீட்டு போடுவேன்.

அவர்கள் முதலில் ஏறினால், எனக்கு சீட்டு போடுவார்கள்.

யார் முதலில் ஏறினாலும் இனாமாய் ஒரு ரோஜாப்பூ கிடைக்கும்.

சிரித்தபடியே  தலையில் சூடிக்கொள்வேன், 

என் அம்மாவின் தின்பண்டங்கள் உரிமையாய் எடுத்துண்பர்,

கையசைத்து, வெற்றிலை பாக்கு  சிவப்புடன்,

வெள்ளந்தியாய்  சிரித்து செல்வர்.

பண்டிகை நாளென்றால் பழக்காரப்பாட்டி,

வாழைப்பழம் தருவாள் அன்பாய்,

நல்லா படிக்கோணும் கண்ணு என்ற வாழ்த்துடன்!

பண்டிகைக்கு பின் வரும் நாட்களில்,

சாமி விபூதி பூசி விடுவர்!

ஒரு நாள் வரவில்லை என்றால்,

என்னை விட அதிகம் கவலைப்படுவர்,

நேற்றைய பாடங்களையும் சேர்த்து படிக்க வேண்டுமென...

என்னை செல்ல பேத்தியாய் நினைக்கும்,

அவர்களின் பெயர்கள் கூட அறிந்ததில்லை.

என் அறியாமையை என்னென்று சொல்ல?

நினைத்து பார்க்காமல் வானவில் போல,

இப்படி வாழ்வில்  அழகாக வந்து,  அந்த நொடிகளை  மனதில் பதித்து,

கரைபவர்கள் எத்தனையோ பேர்...

இன்று எத்தனை பயண வசதிகள் வந்தாலும்,

அந்தப் பயணம் போல இனித்ததில்லை?

வாருங்கள் என்னுடன் நீங்களும்,

நினைவின் சிறகேறி பறந்து சென்று,

மனதார ஒரு  அதிகாலை பயணம் செல்வோம்.

தென்றலினூடே ஒரு தேநீர் அருந்துவோம் !