Tamizh Kavidhaigal

பற்று : 

பற்றை பற்றி படர்ந்துள்ளதே ,

கற்றைகளுக்கு அடிபணியும் இவ்வுலகம்.

ஒற்றை வயிற்றை பற்றி, 

ஐம்புலன்களைப்  பற்றி ,

 சுற்றி சுற்றி திரிகின்றது  மனம்.

புற்றீசல்களாய்  பற்றீசல்கள் பறக்க , 

ஈசல் என்னும் நீசத்திற்கு நடுவில், 

ஈசனென்ற இழை மட்டும்...

ஆழ்மனதில்  வலை  விரித்து ,

பற்றை பற்றாதிருக்க தொடுக்கிறது,

வேள்வி என்னும் கேள்வியை.

அகத்தில் அகப்பட்டுக் கொண்ட  இவ்வேள்விக்கு,

விடைகள் புறத்தில் புறப்பட்டு ,

வகை தொகையின்றி  வரிசையாய்  விழுகிறது .

கரையை  பற்றியே கடலலைகள்!

வானைப்  பற்றியே இவ்வய்யம் !

உயிரைப் பற்றியே உடலலைகள்!

இதில் என்றும் இல்லை ஐயம் !

ஒன்றைப் பற்றி மற்றொன்றை விடுவதும்,

ஒன்றை விடுத்து மற்றொன்றை போற்றுவதும்,

நீருக்கும், வேருக்கும் , காருக்கும், மட்டுமல்ல ,

உயிரான உயிருக்கும் அதுவே ஆதாரம் !

மனம் :

மனம் என்னும் தோட்டத்தில் , 

சிந்தனை செடி வளர்த்தேன்.

எண்ணங்கள் பூக்களாய் பூத்தன!

பூக்களினூடே  முட்களும் முளைத்தது...

இதனை இயற்கை  என்பதா?

இல்லை எனது இயலாமை என்பதா?

கண்ணனை எதிர்பார்க்கின்றேன்:

இது என்ன காலம்?

கலிகாலம் என்கின்றனர்...

மாசற்ற   மனங்கள்  மாண்டுவிடுகின்றன...

காச்சற்ற கரங்கள் கருதப்படுவதில்லை...

புனிதம் புதைக்கப்படுகிறது...

மனிதம்   மறக்கப்படுகிறது ...

புவியை காத்தருள உடனே,

ஆலிலையில்  கண்ணனை  எதிர்பார்க்கின்றேன்!

Song of Innocence and Experience

Songs of Innocence and Songs of Experience, these were wonderful poems written by the mystic poet William Blake expressing his profound mysticism. Taking this title, I thought of expressing a different Thought. Song of Innocence by Humanity towards Nature: Oh, Clouds, who gave you black and blue? Who made you shed pearly tears? Your feathery skin harmed by the hidden hot sun? Or whipped by silvery lightning? Oh, Rivers, who directed you towards the sea? Or you willingly flowed to taste the salt? Is it the west wind that drove you? Or which road decided your way? Oh, Trees, who shattered your leaves? Why you are standing like a bankrupt? Did Autumn empty you? Or Leaves themselves left you alone? Song of Experience by Nature towards Humanity: I am delighted to be dressed in Black and Blue! Black is the color of wisdom, And Blue in my dictionary is Happiness. Cloud said, No Tears, Happy sign is My rain! None directed me towards my sea said the River! My objective is to seek my salty-sweety Sea! I am a runner and run to win my prize! Humanity should learn from me the lesson of Unity! I am a Barren beauty said the Tree! My dried leaves never sleep in its grave. As Christ arose alive on the third day, My leaves come alive in my branches in spring!

Remembrance

Often we used to remember something else which is not related to present thought or act. For example, I remember deer whenever I used to see a particular news reader slim, with a beard in DD channel during my school days..(Don't remember his name). Then I remember the neem tree under which two of my friends(Niranjana and Sumathi- They call it as neem tree meeting) meet, on seeing the neem tree near my house... While seeing a dirty pool I used to remember Bharathi's lines  "சேற்றிலே  குழம்பலென்ன கண்ண பெருமானே ".Whenever I find fresh bakery buns, I remember the sincere studies(in the morning at 3 o'clock, during +2) encouraged by soft buns for us to eat...That taste still lingers in my mouth and never have tasted buns so soft after that... While reading Wordsworth's "The solitary Reaper", poonkuzhali's song "அலை கடலும் ஓய்ந்திருக்க, அகக் கடலும் பொங்குவதேன்"  ring in my heart...I even wonder Wordsworth would have heard this very same song(willingly suspending the disbelief). Whenever I hear this song of Seerkaali Govindarajan , "ஓடம் கடலினிலே, ஒருத்தி மட்டும் கரையினில்,உடலை விட்டு உயிர் பிரிந்து போகுதம்மா வெளியிலே..." I remember sad Dido of Carthage with a willow in her hand, standing in the seashore, wafting her hands towards her lover Aenius who is far away in his boat traveling towards his destiny. While hearing lines from Mudhal Mariyaadhai... "சுக ராகம் சோகம் தானே",  I remember the poetic lines... "Our sweetest songs are those that telleth the saddest tales" Here too willingly suspending the Age, language, and two different cultures...I see no difference. Because mind and heart with its intelligence, passions, goods, and odds are the same everywhere...Yes, remembrances are sometimes sweet and sweeter...And Often they are pleasurable treasuring in it full of pains...Pleasure in Pain and Pain in Pleasure...This Remembrance is a chain reaction in us to renew our past and to give new meaning to the present and future...

Poetry and Poetic Genius.

How a poem should be? Keats has a beautiful explanation for this Query. He says "Poetry should surprise by a fine excess and not by singularity. It should strike the reader as a wording of his own highest thoughts, and appear almost a remembrance. Its touches of beauty should never be halfway thereby making the reader breathless instead of content: the rise, the progress, the setting of the imagery should like the sun come naturally to him - Shine over him and set soberly although in magnificence leaving him in the luxury of twilight".

Coleridge speaks of Poetic Genius in his own poetic way. He assures that "GOOD SENSE is the BODY of poetic genius, FANCY its DRAPERY, MOTION its LIFE, and IMAGINATION the SOUL that is everywhere, and in each; and forms all into one graceful and intelligent whole".

I don't know whether I am fulfilling the above-said qualities of a poem declared by the great poets...I have tried one today wondering the waves...

Waves
Hands of waves gently entered,
Into the countless sands of the sea.
I am an Artist, said the waves centered.
Shining faraway sun peeped to see!
Waves artfully painted an art,
Rubbing the names of doomed men.
Clouds applauded from the sky's heart!
Rainbow greeted with her lovely pen!
Waves roared to and fro,
Found a rock near, lifting their brow.
I am a Purifier,  said the wave clear.
Pebbles heard it pleasant in their ear!
Waves scoured the rocks raising like a tower,
Showing the world its eternal Power.

Mirror

Whenever I see the mirror, I remember some saying "Mirror reflects truth".But I feel, It doesn't reflect the truth always. I asked this question to it and it kept mum. Fighting with the mirror I wrote this poem. 

Kannaadi 

நீ  உண்மையை  பிரதிபலிப்பதாய், 

அனைவரும் சொல்கின்றனர்.

முகத்தை பிரதிபலிக்கும் நீ,

ஏன் அகத்தை மறைக்கின்றாய்?

அகத்தின் வெளிப்பாடாக ,

சிலர்க்கு  மட்டுமே முகம்.

வேறு சிலர்க்கோ ,

அகத்தை மறைக்க மட்டுமே முகம்.

ஒப்புக்கொள்  கர்வக்கண்ணாடியே,

நீயும் பொய்மையை தான் பிரதிபலிக்கின்றாய்.

சில சமயங்களில், சிலரின்  முகம் போல...