Tamizh Kavidhaigal

பற்று : 

பற்றை பற்றி படர்ந்துள்ளதே ,

கற்றைகளுக்கு அடிபணியும் இவ்வுலகம்.

ஒற்றை வயிற்றை பற்றி, 

ஐம்புலன்களைப்  பற்றி ,

 சுற்றி சுற்றி திரிகின்றது  மனம்.

புற்றீசல்களாய்  பற்றீசல்கள் பறக்க , 

ஈசல் என்னும் நீசத்திற்கு நடுவில், 

ஈசனென்ற இழை மட்டும்...

ஆழ்மனதில்  வலை  விரித்து ,

பற்றை பற்றாதிருக்க தொடுக்கிறது,

வேள்வி என்னும் கேள்வியை.

அகத்தில் அகப்பட்டுக் கொண்ட  இவ்வேள்விக்கு,

விடைகள் புறத்தில் புறப்பட்டு ,

வகை தொகையின்றி  வரிசையாய்  விழுகிறது .

கரையை  பற்றியே கடலலைகள்!

வானைப்  பற்றியே இவ்வய்யம் !

உயிரைப் பற்றியே உடலலைகள்!

இதில் என்றும் இல்லை ஐயம் !

ஒன்றைப் பற்றி மற்றொன்றை விடுவதும்,

ஒன்றை விடுத்து மற்றொன்றை போற்றுவதும்,

நீருக்கும், வேருக்கும் , காருக்கும், மட்டுமல்ல ,

உயிரான உயிருக்கும் அதுவே ஆதாரம் !

மனம் :

மனம் என்னும் தோட்டத்தில் , 

சிந்தனை செடி வளர்த்தேன்.

எண்ணங்கள் பூக்களாய் பூத்தன!

பூக்களினூடே  முட்களும் முளைத்தது...

இதனை இயற்கை  என்பதா?

இல்லை எனது இயலாமை என்பதா?

கண்ணனை எதிர்பார்க்கின்றேன்:

இது என்ன காலம்?

கலிகாலம் என்கின்றனர்...

மாசற்ற   மனங்கள்  மாண்டுவிடுகின்றன...

காச்சற்ற கரங்கள் கருதப்படுவதில்லை...

புனிதம் புதைக்கப்படுகிறது...

மனிதம்   மறக்கப்படுகிறது ...

புவியை காத்தருள உடனே,

ஆலிலையில்  கண்ணனை  எதிர்பார்க்கின்றேன்!